Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα για άλλον έναν χρόνο. Χωρίς εσένα για άλλον έναν χρόνο. Στολισμένα σπίτια, πλατείες, πόλεις. Στολισμένες πόλεις χωρίς εσένα. Αυτό το συναίσθημα της αηδίας, που τα έθιμα είναι σα να σου επιβάλλουν να χαρείς και μετά ξέρεις ότι αυτή η χαρά θα ξεθυμάνει απότομα.
Γιορτή με ανάποδο τέλος, για να συνεχίσει τον κύκλο του χρόνου και τον κύκλο των συναισθηματικών αλλαγών. Κάποτε έγραψα ένα γράμμα και ζήτησα τη χαρά. Τώρα γράφω ένα γράμμα για μια ψευδαίσθηση επαφής μαζί της, αφού ξέρω ότι εσύ δεν θα το διαβάσεις.
Χαρά μου,
Σε αποκαλώ έτσι, αφού κρατάς τη χαρά που σου άφησα. Τόσα κοινά χαρακτηριστικά έχεις με τον άνθρωπο, που από τη στιγμή που γεννήθηκα με κρίνει, μου δυσκολεύει τη ζωή και κακοποιεί την όποια θετική πλευρά πραγμάτων δημιουργώ για τον κόσμο. Συγγνώμη που δεν το παρατήρησα από την αρχή και άφησα τόσα χρόνια να περάσουν χωρίς να θέσω τα όρια ανάμεσα στον δικό σου εαυτό και στον δικό μου.
Έπεσα στην παγίδα να αφεθώ στην πατροπαράδοτη οιδιπόδεια σύνδεση και να βιώσω όλη την χαρά που προκαλεί αυτή η ανακάλυψη και στη συνέχεια όλον τον πόνο της απώλειας, ξανά. Βρήκα σε εσένα τον ενθουσιασμό, τον πρακτικό τρόπο σκέψης, την απολυταρχία των απόψεων, την συνεχή αδιαφορία προς το συναίσθημα, την μετάφραση όλων των συναισθηματικών καταστάσεων σε ύλη, το κάλεσμα να προσπαθώ να κερδίσω κάθε μέρα την σημαντικότητά μου για εσένα.
Διαβάστε σχετικά: Πού Βρίσκεται Τελικά η Ευτυχία;
Τόσο πολύ μοιάζετε, που δεν υπάρχει νόημα να διαβάσεις ποτέ αυτό το γράμμα. Στην αρχή μαγεύτηκα από τη χημεία των προσωπικοτήτων μας, ένιωσα πως βρήκα τον άνθρωπο που με συμπληρώνει, αφού ο άνθρωπος που υποτίθεται πως έχει αυτόν το καίριο ρόλο με εγκατέλειψε συναισθηματικά από πολύ μικρή. Στην πορεία άρχισα να καταλαβαίνω πως και με εσένα θα υπάρχει η ίδια κατάληξη, άλλωστε εγώ ήμουν αυτή που διεκδικούσε.
Διεκδικούσα μια έκφραση συναισθήματος, μια ένδειξη πως κι εσύ έχεις συνδεθεί μαζί μου, όπως συνδέθηκα κι εγώ, για να σπάσω το οιδιπόδειό μου κάρμα. Έδωσα όλη την θετική μου πραγματικότητα, τις ιδέες μου, την αγάπη μου άνευ όρων, έγινα συναισθηματικά ένα παράσιτο και μια αντλία έκφρασης αγάπης που άδειαζε με τα χρόνια, χωρίς να φροντίσεις να την γεμίσεις πίσω. Απέφυγες να με φροντίσεις συναισθηματικά και όσες φορές υπήρχε αυτή η ψευδαίσθηση ήταν επειδή είχα παρακαλέσει για αυτό.
Έδωσα ό, τι θετικό είχα από τον εαυτό μου μέχρι που άρχισα να στερεύω. Απέφυγες να με φροντίσεις, απέφυγες να δείξεις ότι εκτιμάς αυτά που έδινα, θα ήταν κι αυτό κάποια φροντίδα. Κενό, απογοήτευση, δίψα, στέρεψα. Έφυγα και ένιωσα να αφήνω κομμάτι του αυτού μου σε εσένα, ένιωσα παραπληγική και ξεριζωμένη. Σαν άνθρωπος σε ξένο μέρος, χωρίς εφόδια, που κινδυνεύει να πεθάνει αν γυρίσει πίσω αλλά θέλει τόσο πολύ να γυρίσει πίσω…
Έφυγα και με απέρριψες. Ίσως μου επιρρίπτεις και ευθύνες. Έχεις δίκιο, έχω τη μεγαλύτερη ευθύνη, ότι δεν έβαλα τα όρια. Ευχαριστώ για την επανάληψη του προτύπου μου. Τώρα είμαι ενήλικη και μπορώ να το διαχειριστώ. Σ’ αγαπάω χαρά μου.
Άραγε έχεις καταλάβει κάτι από όλα αυτά.;
Καλά Χριστούγεννα,
Μ.
