Παρά τους όποιους περιορισμούς, νιώθω ελευθερία. Ελευθερία να εξερευνώ και να ελίσσομαι σε μονοπάτια γνώριμα, γεμάτα ζεστασιά και ασφάλεια. Ελευθερία να περιηγούμαι και σε καινούριους δρόμους, άγνωστους και σκοτεινούς κάποιες φορές και με θάρρος να χτίζω γέφυρες μεταξύ των ανθρώπων που δειλά δειλά, κάνουν τα βήματά τους προς μια καινούργια πραγματικότητα που αχνοφαίνεται.
Παρατηρώντας την κέρινη μορφή του ανθρώπινου σώματος, αναρωτιέμαι ποια είναι η ιστορία του και τι να θέλει άραγε να μου πει; Σε μια πρώτη ανάγνωση, έρχομαι αντιμέτωπη με τις τέσσερις βασικές ανησυχίες της ανθρώπινης ύπαρξης: το θάνατο, την ελευθερία, τη μοναξιά και την έλλειψη νοήματος ζωής – ανησυχίες που αγγίζουν τον καθένα από εμάς και που συχνά μας οδηγούν στα γραφεία των ειδικών…
Από την Έκθεση - 6η Μπιενάλε της Αθήνας 2018: ANTI
Ivana Basic Stay inside or perish (Μείνε μέσα ή αφανίσου), 2016
Το άψυχο κρεμασμένο σώμα μοιάζει να μιλά για το θάνατο, την απώλεια, το τραύμα και τους αποχωρισμούς που όλοι αντιμετωπίζουμε από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής μας. Παρατηρώντας το έκθεμα σε μεγαλύτερο βάθος, αρχίζω να αντικρίζω το εφήμερο των καταστάσεων, τη φθορά του ανθρώπινου σώματος, τη σχετικότητα του χρόνου, την αβεβαιότητα στις ανθρώπινες σχέσεις και ακόμη και στην ίδια τη ζωή.
Όσο παρατηρώ, νιώθω να με αγκαλιάζει μια αίσθηση ματαιότητας, πρώτα-πρώτα ως άνθρωπος και έπειτα ως θεραπεύτρια. Αναρωτιέμαι τι νόημα έχει και ποιο το όφελος τελικά;. Την ίδια στιγμή, αυτή η αίσθηση ματαιότητας με παρακινεί να κάνω μια γερή βουτιά. Αφήνομαι με όλο μου το «είναι» στην απλότητα και την ομορφιά της ζωής, ακούω, αφουγκράζομαι, νιώθω, όπως ακριβώς το ανθρώπινο ομοίωμα στο έκθεμα, που παρά τα ακρωτηριασμένα του άκρα, γέρνει πάνω σε δύο σχοινιά και μοιάζει να χορεύει, να ξεκουράζεται, να απολαμβάνει τη χαρά της ζωής, χρωματίζοντας τα βάθη της ύπαρξής του…
Στην προσπάθειά μου να συνδεθώ σε βαθύτερο επίπεδο με το έκθεμα, διαβάζω την περιγραφή και κρατάω τη φράση: το κρανίο είναι το κράνος του ταξιδιώτη του διαστήματος… Μείνε μέσα του, αλλιώς θα πεθάνεις…. Φράσεις που όταν τις διαβάζω αφουγκράζομαι πως το «κρανίο» βρίσκεται εκεί για κάποιο λόγο. Μπορεί να είναι μια φορεσιά, μπορεί να είναι ένας ρόλος που κουβαλάμε από τα παλιά, μπορεί να είναι μια συμπεριφορά, μια σκέψη, μια πεποίθηση ή και μια ανάμνηση που κατοικεί στα βάθη της ψυχής μας.
Διαβάστε σχετικά: Τέχνη & εγκέφαλος: μια νευροψυχολογική οπτική
Εντούτοις όμως, είναι εκεί και μας θυμίζει το ποιος είμαι, που πάω και γιατί. Παρά τη μοναχικότητα με την οποία ερχόμαστε στη ζωή για να εκπληρώσουμε αυτόν τον σκοπό και τη μοναχικότητα με την οποία φεύγουμε, είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε τη πορεία μας και τους συνταξιδιώτες με τους οποίους θα την μοιραστούμε. Το «διάστημα» μοιάζει να μιλά για το χάος με το οποίο ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή, στις οικογένειές μας, στα σχολεία μας, στις σχέσεις, στις φιλίες και στην κοινωνία – την οποία πλάθουμε και μας πλάθει.
Μέσα σε αυτό το χάος, το «κρανίο» γίνεται ζωτικής σημασίας: διατηρεί την προσωπική μας κληρονομιά, μας προστατεύει από τον ακρωτηριασμό και την αποσύνθεση και συνάμα, μέσα στην πολυπλοκότητα του συστήματος, μας δίνει αλλεπάλληλες ευκαιρίες αναγέννησης, εξέλιξης και προόδου.
Από το ρόλο της θεραπεύτριας, παρατηρώ το ομοίωμα και νιώθω ακόμα πιο έντονα το μείνε μέσα του, αλλιώς θα πεθάνεις. Όσο βλέπω, ακούω και αλληλεπιδρώ με το χάος και την πολυπλοκότητα του διαστήματος, εξελίσσομαι και ταυτόχρονα αισθάνομαι την ανάγκη να παραμένω συνδεδεμένη με την προσωπική μου ταυτότητα και ιστορία.
Παρά τους όποιους περιορισμούς, νιώθω ελευθερία. Ελευθερία να εξερευνώ και να ελίσσομαι σε μονοπάτια γνώριμα, γεμάτα ζεστασιά και ασφάλεια. Ελευθερία να περιηγούμαι και σε καινούριους δρόμους, άγνωστους και σκοτεινούς κάποιες φορές και με θάρρος να χτίζω γέφυρες μεταξύ των ανθρώπων που δειλά δειλά, κάνουν τα βήματά τους προς μια καινούργια πραγματικότητα που αχνοφαίνεται.
