Δε χρειάζομαι απαντήσεις ή λύσεις που κανείς μας ούτως ή άλλως δεν έχει. Δε χρειάζομαι τέλεια λόγια. Το μόνο που χρειάζομαι εκείνες τις δύσκολες μέρες, είναι να ξέρω πως με αγαπούν...
Τώρα θα είμαι απόλυτα ειλικρινής. Έχω μια ψυχική ασθένεια, μια χρόνια ψυχική ασθένεια, με την οποία πιθανότατα θα δίνω μάχη για όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Παίρνω φαρμακευτική αγωγή καθημερινά και είμαι συνεπέστατη στη δοσολογία. Προσπαθώ να τρώω καλά, να κοιμάμαι καλά και να ασκούμαι.
Πηγαίνω για ψυχοθεραπεία κάθε εβδομάδα, έχω ένα ισχυρό πλαίσιο στήριξης και δυνατή πίστη. Ακριβώς προτού διαγνωστώ, έπεσα σε μια μαύρη τρύπα και θα πάρω κάθε προφύλαξη να μην το ξαναζήσω. Αλλά οι δύσκολες μέρες είναι κάτι που συμβαίνει παρόλη την προσήλωση που δείχνω στην ανάρρωσή μου και στην υγεία μου.
Απαίσιες μέρες θα έρθουν από καιρό σε καιρό. Μέρες όπου οι αυτοκτονικές σκέψεις είναι αδιάκοπες — απλώς συμβαίνει. Εκείνες τις μέρες, που μερικές φορές επανέρχονται ανά εβδομάδα, όπου δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι ή να πλυθώ ή να χαμογελάσω ή να θυμηθώ να πλύνω τα δόντια μου, είναι κάτι το αναμενόμενο.
Οι κακές μέρες θα έρθουν και είναι εκείνες τις μέρες που δέχομαι την περισσότερη κριτική παρά καλοσύνη και κατανόηση. Εκείνες τις μέρες είναι που χρειάζομαι συμπόνια, εύνοια και κατανόηση — και ίσως και κανένα παγωτό— γιατί δίνω μια πραγματικά πολύ δύσκολη μάχη.
Αυτό που δε μου χρησιμεύει σε τίποτε, είναι να με ρωτάνε αν πήρα τα φάρμακά μου, αν ήπια πολύ αλκοόλ το περασμένο σαββατοκύριακο ή αν ξενύχτησα πολύ. Εκτός κι αν πραγματικά βαθιά κι αληθινά ξέρετε τι σημαίνει να ξυπνάτε μια μέρα και ν΄ακούτε την ίδια σας τη φωνή να σας λέει ν΄αυτοκτονήσετε, δε νομίζω ότι έχετε το δικαίωμα να κρίνετε.
Το ξέρω ότι νοιάζεστε, αλλά εκείνες τις μέρες όταν σας λέω πως παλεύω, το μόνο που δε χρειάζομαι είναι να μου υποδείξετε ποιό λάθος έκανα γιατί ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι πως θα υποθέσετε πως δεν προσπαθώ αρκετά σκληρά και θα με εγκαταλείψετε.
Διαβάστε σχετικά: Λόγια που πληγώνουν: τι δεν πρέπει να λέμε σε έναν άνθρωπο με ψυχική ασθένεια
Όταν προσπαθώ να επικοινωνήσω, φοβάμαι πως η ματαίωση που κουβαλάει αυτό το “πράγμα”, αυτός ο μπελάς, που ορίζεται ως ψυχική ασθένεια, θα σας βαρύνει υπερβολικά. Μπορεί να το σκάσετε, να υποτιμήσετε τη βαρύτητά του ή να το αγνοήσετε, και αυτό με τρομοκρατεί. Για κάθε ημέρα που σας λέω πως αγωνιώ, υπολογίστε άλλες εκατό που δεν το ομολογώ.
Όταν δε ζείτε με μια χρόνια ασθένεια, νομίζω πως μπορεί να σας είναι δύσκολο να καταλάβετε πώς κάτι τέτοιο μπορεί να πάρει τα ηνία του μυαλού. Το ξέρω γιατί θυμάμαι πώς σκεφτόμουν πριν την ασθένεια. Συνειδητοποιώ τώρα που παίρνω αγωγή πως η διάθεσή μου δεν ήταν ποτέ σταθερή, αλλά μπορώ να θυμηθώ πώς είναι να ζεις χωρίς αυτοκτονικές σκέψεις, να μη χρειάζεται να έχω το νου μου στον ύπνο μου, στα φάρμακά μου, στο πόση ζάχαρη τρώω ώστε να αποφύγω έντονες αλλαγές διάθεσης.
Καταλαβαίνω απόλυτα τη λογική πως δεν μπορεί να υπάρχει κάτι τόσο αμείλικτο, επίμονο και αναπόφευκτο. Ξέρω πως είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς, είναι άβολο και παράξενο να το αποδεχτείς, αλλά τις μέρες που προσπαθώ να το επικοινωνήσω το μόνο που δε χρειάζομαι είναι η κριτική και οι συμβουλές. Δε χρειάζομαι απαντήσεις ή λύσεις που κανείς μας ούτως ή άλλως δεν έχει. Δε χρειάζομαι τέλεια λόγια.
Το μόνο που χρειάζομαι εκείνες τις δύσκολες μέρες, είναι να ξέρω πως με αγαπούν. Έχω ανάγκη να ξέρω πως εκείνη η φωνή, που μοιάζει ανατριχιαστικά πολύ με τη δικιά μου, που μου λέει πως ο κόσμος θα ήτανε καλύτερος χωρίς εμένα, έχει άδικο. Έχω ανάγκη να ξέρω πως δεν είμαι μόνος. Έχω ανάγκη να ξέρω πως θα υπάρχει κάποιος να πάει έναν περίπατο μαζί μου, να με βγάλει για φαγητό, να προσευχηθεί για μένα, ή απλώς να καθίσει κοντά μου.
Θέλω να έχω την ελευθερία να μιλήσω για όλους όσους ξέρουν πώς είναι αυτές οι δύσκολες μέρες. Τις μέρες που σας λέμε πως παλεύουμε, δε χρειαζόμαστε κριτική ή λύσεις, χρειαζόμαστε απλώς την παρουσία σας.
Πηγή: themighty.com
Συγγραφέας: Emily Hoschar Earp
Aπόδοση: Μ. Μαγγανάρη, Ψυχοθεραπεύτρια
Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
