Όταν έχω κατάθλιψη διψάω να μιλήσω. Όμως δε βρίσκω τις λέξεις να εκφραστώ. Κάθε μέρα ξεκινάει με ελπίδα και όσο νυχτώνει καταλήγει σε απογοήτευση...
Κατάθλιψη σημαίνει ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα και μου είναι πολύ δύσκολο να ξαναβγώ. Κατάθλιψη σημαίνει να βλέπω τον κόσμο και να ξέρω πως μπορεί να έχει και χρώμα, αλλά να μη μπορώ να το δω. Και όταν το βλέπω, κάθε φορά να φοβάμαι πως θα κρατήσει για λίγο.
Κατάθλιψη σημαίνει να τρώω πολύ και χωρίς ιδιαίτερο λόγο, να καπνίζω και να πίνω παραπάνω. Να αποφεύγω να πω στους φίλους μου ό, τι μου συμβαίνει, να δυσκολεύομαι να δω τη ζωή τους. Να φαίνονται όλοι πετυχημένοι μπροστά μου κι εγώ μηδενικό.
Κατάθλιψη είναι να βάζω δύναμη για να σηκωθώ από το κρεβάτι κάθε πρωί, να ξαναξαπλώνω λίγο και να σηκώνομαι μετά από ώρα. Είναι να πασχίζω να βρω νόημα σε ό, τι κάνω, είναι να μη βρίσκω νόημα ακόμα και σε όσα αγαπάω να κάνω.
Κατάθλιψη είναι το ανικανοποίητο. Να νιώθεις πως τίποτα δεν αρκεί, πως τίποτα δε φτάνει.
Κατάθλιψη είναι να υποκρίνεσαι. Μια δεξιότητα που μαθαίνεις όσο μεγαλώνεις και καλύτερα. Να κρύβεις την αλήθεια από το σύντροφο, από τους φίλους, από τους γονείς, τους συναδέλφους, τους συμφοιτητές. Είναι να πλασάρεις έναν εξιδανικευμένο εαυτό που όταν κάνει λάθος τον περιμένει η τιμωρία στο σπίτι.
Κατάθλιψη είναι να περιμένεις να συμβεί το χειρότερο. Να πεθάνει ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, να χάσεις κάποιον που αγαπάς από τη ζωή σου, να σε εγκαταλείψουν, να γίνει σεισμός και να σε πλακώσουν τα τούβλα ενώ κοιμάσαι. Η προοικονομία της κατάθλιψης είναι σα να ξέρει επακριβώς όλες τις λεπτομέρειες για το πότε θα πεθάνω.
Κατάθλιψη είναι να βγαίνω και να μην περνάω καλά. Να αφήνω ανθρώπους στη ζωή μου που δε μου ταιριάζουν απόλυτα, αλλά δε βρίσκω και το κουράγιο να τους αντικαταστήσω. Είναι να μη μπορώ να αποδώσω στη δουλειά. Ή να τα δίνω όλα εκεί και μετά να νιώθω κενή.
Κατάθλιψη είναι ένας συνεχής εμετός πάνω από τη λεκάνη. Το κλάμα με το που βραδιάζει. Οι ατέλειωτες ώρες μοναξιάς. Που μπορεί να έχεις όποιον θες δίπλα σου και να είσαι απολύτως κενός. Είναι μια τρύπα στον τοίχο που βάζεις μέσα το χέρι ενώ ξέρεις πως είναι κρύα ή πως μπορεί να πεταχτεί από μέσα κανένα σκουλήκι.
Κατάθλιψη είναι κάτι ημιτελείς απόπειρες για ευτυχία. Ένα μισοάδειο κουτάκι ζάναξ, ένα τριήμερο στη βόρεια Εύβοια, ένα καινούργιο αμάξι, μία νέα χώρα. Όμως κι εκεί, μετά από λίγο, πάλι έρχεται εκείνος ο βασανιστικός γυρισμός στο σπίτι το βράδυ, εκείνος ο ύπνος που πρέπει να πάρεις αγκαλιά το άλλο μαξιλάρι, ξαπλώνοντας σε εμβρυακή στάση και υποδύοντας πως κάποιος σε κάνει εσένα αγκαλιά.
Κατάθλιψη είναι να μην έχεις κανέναν να σε χαιδέψει λίγο στην πλατούλα πριν κοιμηθείς και να το κάνεις μόνη, από παιδί.
Κατάθλιψη είναι να πετυχαίνεις όσα πάντα ονειρευόσουν και να μη μπορείς να τα χαρείς. Είναι να ενθουσιάζεσαι και να ξέρεις πως θα κρατήσει για λίγο. Είναι να ξεκινάς θεραπεία και να αποκτάς ένα ζευγάρι φτερά. Και να ξεκινάς να πετάς και να ξαναπέφτεις και να ξαναπετάς και με κάθε πτώση τα φτερά να τσακίζονται όσο πέφτουν στο έδαφος και όσο μεγαλώνεις, κάθε φορά που πηγαίνεις να τα ξαναδέσεις να νιώθεις όλο και πιο μόνος στο ταξίδι σου αυτό.
Κατάθλιψη είναι να νιώθεις πως κανείς δε σε καταλαβαίνει. Πως κανείς δε νιώθει όπως εσύ και πως ακόμη κι’ αν το έχει ζήσει, κανείς δε σε νοιάζεται πραγματικά για να είναι δίπλα σου. Όταν έχω κατάθλιψη είμαι άρρωστη. Πονάω. Πονάνε τα πόδια μου, πονάνε τα χέρια μου, πονάει η καρδιά μου. Βλέπω τα πάντα μαύρα και κρύα σα θάλαμο νοσοκομείου και τον εαυτό μου, ανίκανο να αποδράσει.
Διαβάστε σχετικά: Δέκα χαρακτηριστικά της “χαμογελαστής” κατάθλιψης
Όταν έχω κατάθλιψη διψάω να μιλήσω. Όμως δε βρίσκω τις λέξεις να εκφραστώ. Κάθε μέρα ξεκινάει με ελπίδα και όσο νυχτώνει καταλήγει σε απογοήτευση. Για λόγους υπαρκτούς και μη υπαρκτούς. Για προβλήματα που επιδέχονται και δεν επιδέχονται λύσεις. Στην κατάθλιψη όλα είναι ανέφικτα. Όλα αδιέξοδα. Όλα θολά. Θέλω πολύ να ζητήσω συγνώμη σε ανθρώπους που με είδανε πολύ χάλια, που με βλέπουν εδώ και χρόνια πολύ χάλια. Που προσπαθώ να τους ξεφύγω αλλά πάντα ξέρουν πότε κάτι δεν πάει καλά.
Ξέρεις ποιο είναι το όνειρό μου; Μια ευτυχισμένη ημέρα. Να ξυπνάω ήρεμα, χωρίς άγχος, να μπορώ να πιω έναν καφέ, να μπορώ να δουλέψω και να γυρίσω σπίτι χωρίς να νομίζω πως σήκωσα για άλλη μια φορά στις πλάτες μου όλο το βάρος του Σισσύφου.
Ξέρεις τι; Έχω αποδεχθεί πως έτσι θα είμαι για πάντα. Πως αυτό ουσιαστικά δε θα φύγει ποτέ από μέσα μου. Ξέρω πως με την κατάλληλη βοήθεια θα έχω και καλές μέρες. Και ξέρω πως πρέπει να το παλέψω πολύ αυτό.
Πήρα λοιπόν την απόφαση να ανέβω αυτό το βουνό, να μάθω να γελάω λίγο παραπάνω, να μάθω να είμαι δημιουργική, να μάθω να φροντίζω τον εαυτό μου, να πάψω να του κάνω κακό με κάθε δυνατό τρόπο, να αρχίσω να εκτιμάω τους ανθρώπους που είναι δίπλα μου, να μάθω να βλέπω τα επιτεύγματά μου. Και είναι φορές που τα καταφέρνω. Νιώθω πραγματικά υπέροχα και πως κάτι αλλάζει.
Και έτσι όπως φαίνεται να τα έχω όλα υπό έλεγχο, έρχονται και οι μέρες που πέφτω πολύ, που κανείς δε μπορεί να με βοηθήσει. Είναι οι μέρες που το μάλλινο τερατάκι μου, μου χτυπάει την πόρτα. Και το αφήνω να μπει, να κουρνιάσει για λίγο, να γράψουμε κανένα στίχο να εκφραστούμε, να πιούμε κανένα τσάι μαζί, να γνωρίσει τους φίλους και το αγόρι μου, να διαβάσει λίγο για τη σχολή μου, μέχρι που κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, σκουπίζω τα δάκρυα και του λέω ως εδώ τώρα και το ξαναδιώχνω έπειτα από μερικές μέρες.
Το αγαπάω γιατί είναι κομμάτι μου. Αν δεν ήταν αυτό, δε θα είχα πάρει το δρόμο που έχω πάρει, δε θα είχα διαβάσει ό, τι έχω διαβάσει, ίσως να μην αγαπούσα τόσο τη δουλειά μου, ίσως να μην τασσόμουν ποτέ κοντά στον άνθρωπο. Όμως δε μπορώ να το αφήνω να με ορίζει πια. Γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουμε δικαίωμα στην ευτυχία.
Όλοι έχουμε δικαίωμα σε μια ισορροπημένη ζωή. Και ό, τι και να μας έχει συμβεί πρέπει να παλεύουμε με νύχια και με δόντια να κρατηθούμε εδώ. Πολλοί λένε πως η κατάθλιψη συνεπάγεται με θάνατο. Διαφωνώ καθέτως. Κατάθλιψη είναι η δυσκολία να ζήσεις.
Με το σωστό όμως σπρώξιμο, σίγουρα, αργά ή γρήγορα θα βρεις έναν τρόπο να το κάνεις και να αγαπήσεις τον εαυτό σου τόσο πολύ που το τερατάκι σου πια να παραμένει το κατοικίδιο σου σε μέγεθος μόνο μιας μικροσκοπικής αράχνης.
Τα λόγια είναι απόσπασμα ενός διηγήματος μίας νεαρής κοπέλας που πάσχει από κατάθλιψη. Λόγω τήρησης της ανωνυμίας, δεν αναφέρονται τα στοιχεία της.
Μάιρα Ζαρέντη, Ψυχολόγος Msc
