Λέω στον εαυτό μου ότι ο γιος μου δεν είναι κατακερματισμένος, είναι ολόκληρος, είναι έξυπνος όπως ο John Nash, ο βραβευμένος με το βραβείο Νόμπελ Οικονομικών. Θα θεραπευθεί και δεν θα χρειαστεί να αναφέρουμε σε κανέναν αυτό το κεφάλαιο της ιστορίας. Ποτέ.
Αρχίζει τις πρώτες πρωινές ώρες, στο δωμάτιο όπου βρίσκεται το πλυντήριο. Τον βρίσκω μόνο του, να ψάχνει τα καλώδια του τηλεφωνικού κυκλώματος.
Έτσι μας παρακολουθούν, ψιθυρίζει ο γιος μου. Πρέπει να σταματήσουμε κάποια πράγματα, να αλλάξουμε τους δέκτες, μπορώ να το κάνω.
Ποιος;, τον ρωτώ. Ποιος μας παρακολουθεί; Και γιατί;
Φέρνει το δάχτυλο στα χείλη του για να μου δείξει ότι πρέπει να σιωπήσω και αρχίζει να ψάχνει τα εργαλεία. Δεν φαίνεται αρκετά σίγουρος για αυτό που ψάχνει.
Ποτέ δεν έχει ασχοληθεί με καλώδια στη ζωή του, και εκτός αυτού, έχουμε διακόψει προσωρινά τη σταθερή μας γραμμή. Αυτά τα καλώδια που ο 19χρονος γιος μου έχει εμμονή είναι μέρος μιας συσκευής από μια περασμένη εποχή.
Τρέμω από την υγρασία σε αυτήν την αίθουσα, αλλά όχι από το δάπεδο του τσιμέντου κάτω από τα γυμνά πόδια μου. Είμαι από το Λονδίνο και γνωρίζω από δύσκολους χειμώνες. Τα νεύρα μου με κάνουν να τρέμω. Φοβάμαι το δικό μου παιδί.
Ο σύντροφός μου είναι στο Σαν Φρανσίσκο και είμαστε στο Λος Άντζελες. Δεν υπάρχει εθνικό σύστημα υγείας εδώ. Δεν έχουμε κάπου να πιαστούμε, μόνο ο γιος μου και εγώ σε μια αστραφτερή μητρόπολη ξένων.
Παίρνει το σημειωματάριό του και ένα στυλό μαρκαδόρο από τη τσάντα του για να μου το συλλαβίσει σιωπηλά. Καθώς την κλείνει, βλέπω την άκρη του μεγάλου οδοντωτού μαχαιριού της κουζίνας μας, εκείνου που χάθηκε πριν λίγες μέρες.
Δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε κανέναν, γράφει. Οι υπολογιστές και τα τηλέφωνά μας έχουν κοριούς. Άκου, το ακούς αυτό;. Κουνάω το κεφάλι μου, ανίκανη να ανιχνεύσω τίποτα. Είναι ένα ελικόπτερο που μας κατασκοπεύει.
Όταν τελικά καταλαβαίνω ότι αυτό δεν είναι ένα παραλήρημα που μπορεί να σταματήσει με χάπια και έναν καλό ύπνο και όταν σταματήσω να αρνούμαι ότι ο γιος μου είναι οπλισμένος, τον μεταφέρω στο πλησιέστερο ψυχιατρικό νοσοκομείο, όπου κρατείται χωρίς τη θέλησή του για 72 ώρες καθώς θεωρείται επικίνδυνος για τον εαυτό του ή για άλλους. Η συμπτωματολογία του εξετάζεται και ταξινομείται σαν να είναι κάποια σπάνια και λεπτή πεταλούδα και εμφανίζεται με μια ετικέτα: σχιζοσυναισθηματική διαταραχή.
Είναι μια πολύπλοκη διαταραχή με χαρακτηριστικά τόσο της σχιζοφρένειας (διαταραχή σκέψης) όσο και της διπολικής (διαταραχής διάθεσης). Βασικά, ο γιος μου είχε ένα ψυχωτικό επεισόδιο. Έτσι το αποκαλούν όταν κάποιος διαλύεται από την ψυχή του.
Καθώς πηγαίνουμε προς το σπίτι, τον κοιτάζω από τον καθρέφτη μου για να δω πού σκορπίστηκε. Μου φαίνεται ολόκληρος.
Διαβάστε σχετικά: Πώς είναι να μεγαλώνεις με μία μητέρα ψυχικά ασθενή;
Κατεβάζω ταχύτητα και παρατηρώ τις αυξανόμενες σκηνές των άστεγων. Υπάρχουν σκηνές από καμβά, ανθεκτικοί καναπέδες και μυρίζω λουκάνικα που μαγειρεύονται σε μια σόμπα. Πηγαίνουμε εγκαίρως γύρω από το Runyon Canyon, για να γίνουμε μάρτυρες του «φωνακλά» (όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι), που πηγαίνει πεζός μέχρι το παρατηρητήριο Mulholland, φωνάζοντας αισχρότητες σε ανθρώπους που μόνο αυτός φαίνεται να βλέπει.
Λέω στον εαυτό μου ότι ο γιος μου δεν θα γίνει ποτέ άστεγος, ούτε θα ουρλιάζει στο δρόμο. Είναι έξυπνος όπως ο John Nash, ο βραβευμένος με το βραβείο Νόμπελ Οικονομικών. Θα θεραπευθεί και δεν θα χρειαστεί να αναφέρουμε σε κανέναν αυτό το κεφάλαιο της ιστορίας. Ποτέ.
Δεν θα είναι η πρώτη φορά που η οικογένειά μου έχει θάψει κάτι στην οικογενειακή αίθουσα της ντροπής. Δεν γνώρισα ποτέ τη γιαγιά μου, που πέρασε 40 χρόνια ζώντας πίσω από αδιαπέραστα γοτθικά τείχη στο Ψυχιατρικό νοσοκομείο Banstead της Αγγλίας.
Ανοίγω τα παράθυρα του αυτοκινήτου για να αφήσω έξω λίγη από την πνιγμένη μελαγχολία.
Όταν έρχεται η νύχτα, κοιμάμαι σπασμωδικά, με δυσαρέσκεια. Αν κάτι που έκανα ή είπα προκάλεσε το βραχυκύκλωμα στον εγκέφαλο του γιου μου, τον έκανε να πλημμυρίζει με ντοπαμίνη, να χάνει τη γνωστική λειτουργία και τη βραχυπρόθεσμη μνήμη, τότε σίγουρα μια αλλαγή από την πλευρά μου θα αρκεί για να εμφανιστεί μια θεραπεία.
Το παιδί μου είναι και αυτό ανήσυχο. Ακούω να ανοιγοκλείνει την πόρτα του ψυγείου καθώς σηκώνεται να φάει τη νύχτα. Έπειτα βρίσκεται στο κατώφλι της κρεβατοκάμαράς μου. Μπορεί να έκλαιγε, αλλά δεν μπορώ να είμαι βέβαιη.
Έλα εδώ. Τον ακουμπάω απαλά στο στρώμα μου.
Ανεβαίνει στο κρεβάτι μου, αναπνέοντας δύσκολα. Παίρνει το γκρίζο μάλλινο σκυλάκι μας πάνω στο στήθος του και φιλάει το κεφάλι της, χαϊδεύοντας απαλά τη γούνα της ανάμεσα στα αυτιά της.
Φοβάσαι το μεγάλο σεισμό;, ρωτάει.
Όχι, του λέω. Το σπίτι μας βρίσκεται στο βράχο, στο καλύτερο μέρος εάν γίνει ένας σεισμός.
Αυτό που δεν του λέω είναι ότι έχουμε ήδη χτυπηθεί. Το μεγάλο χάσμα χρονίων ασθενειών έχει δημιουργήσει μια ρήξη στην πραγματικότητά μας. Το οικογενειακό μας τοπίο δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο.
Κλείνει τα μάτια του. Η πανσέληνος λάμπει μέσα από το παράθυρο του υπνοδωματίου, φωτίζοντας το πρόσωπό του σαν προβολέας.
Ξέρω ότι θα πρέπει να του ζητήσω να επιστρέψει στο δωμάτιό του επειδή είναι ένας μεγάλος άντρας τώρα, αλλά θέλω να τον τυλίξω, να τον σπρώξω κάτω από τα καλύμματα για να μπει σε χειμερία νάρκη για το χειμώνα. Με αυτόν τον τρόπο δεν θα μπορεί να τρέξει στο δρόμο για να ξεφύγει από τα φανταστικά ελικόπτερα που παρακολουθούν, να επιτεθεί στους φίλους που πιστεύει ότι προσπαθούν να τον σκοτώσουν ή να πυροβοληθεί από αστυνομικούς που δεν καταλαβαίνουν.
Όταν ήταν μωρό, σκέφτηκα ότι αν τον αγαπούσα αρκετά, θα σταματούσα οτιδήποτε κακό θα μπορούσε να συμβεί. Κοιτάζω το φαρδύ μέτωπό του και προσπαθώ να φανταστώ τους νευρώνες που αποτυγχάνουν να δουλέψουν στον προμετωπιαίο λοβό του.
Έξω χαράζει και τα πουλιά τιτιβίζουν σαν να όλα να πηγαίνουν καλά στον κόσμο. Σκέφτομαι την επόμενη μέρα, τις επόμενες εβδομάδες και πώς θα τα κατάφερνε αν ζούσε παραπάνω από εμένα. Θέλω να μείνω σπίτι, να τον προστατεύσω από τον εαυτό του και τις διαταραγμένες σκέψεις του, αλλά πρέπει να διδάξω και μια τάξη.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι. Μείνε εδώ, μωρό μου, ψιθυρίζω καθώς τον σκεπάζω με τα καλύμματα. Του χαϊδεύω το μέτωπο και είναι ζεστό, σαν κάτι να μαγειρεύεται στο μυαλό του. Ένα μωρό με ύψος 1,75 εκατοστά και 72 κιλά.
Κοιτάζω στα στατιστικά στοιχεία ότι το λιγότερο από το 1% του ενήλικου πληθυσμού που διαγιγνώσκεται με σχιζοφρένεια, είναι πιο πιθανό να βλάψουν τον εαυτό τους από οποιονδήποτε άλλο.
Αλλά όταν περνούν λίγες ώρες χωρίς να ακούσω νέα από το γιο μου, νιώθω το μετασεισμό του επεισοδίου του. Το σαγόνι μου σφίγγει και η κοιλιά μου αναστατώνεται. Όταν τελικά τον βρίσκω, το σώμα μου ηρεμεί. Αντιλαμβάνομαι ότι μεταμορφωνόμαστε σε κάτι νέο, μια αυξανόμενη συμβίωση. Εξαρτώμαστε ο ένας από τον άλλο γιατί εξαρτάται και η ζωή μας. Σε αυτές τις πρώτες μέρες είναι ο μόνος τρόπος επιβίωσης.
Πηγή: nytimes.com
Απόδοση – Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
