PsychologyNow Team

Καταθέσεις Ψυχής: «Γλυκιά, ωμή θλίψη»

Καταθέσεις Ψυχής: «Γλυκιά, ωμή θλίψη»

PsychologyNow Team

Γλυκιά, ωμή θλίψη...είσαι μια στείρα γυναίκα...γεμάτη θέληση να κάνεις παιδιά που θα αγαπάς...γέμισες ξένα τέκνα που θα ευχόσουν να ήταν δικά σου...σφηνωμένη στις αντοχές σου και στα μπορώ σου...


μόνη να σκέφτεσαι πόσα θα ήσουν ικανή να δώσεις αν μόνο είχες την δυνατότητα...αλλά δε παύεις να είσαι στείρα...και κάπου πίσω από όλα αυτά κρύβεται η πίκρα σου και η αδικία που νιώθεις επειδή δε θα συμβεί ποτέ...και έτσι όλα αυτά τελικά μετατρέπονται σε απωθημένα,γεμάτα ανασφάλεια και μίσος...και εκεί που αγκαλιάζεις όλα τα ξένα παιδιά του κόσμου και τα γεμίζεις φιλιά από μέσα σου κλαίς και θες να τα πνίξεις μέσα εκεί...τελικά εσπειρες...τα κατάφερες...αλλά έσπειρες θάνατο και μαύριλα...γιατί απλά δεν ήταν δικά σου...κτήμα σου...κομμάτι από σένα...

θλίψη μου ήσουν χαρά κάποτε και εσύ...πριν μπουν όρια και κατήφεια και αδυναμία...οτι δε μπόρεσες είναι εκεί να σου θυμίζει ένα ένα τα λάθη σου...η αγάπη σου δεν ήταν παρά πολλές συμπιεσμένες στιγμές μοναξιάς και κόμπλεξ...αρε  θλίψη... πόσες φορές αποτέλεσες πηγή έμπνευσης για μένα και άλλους σαν και μένα...πόσες σκληρές εκφράσεις πήρες στον καθρέφτη απέναντι μου όταν έψαχνα να μετρήσω τις ρυτίδες που μου άφησαν οι άνθρωποι της ζωής μου...

σου μοιασα τελικά...έγινα εσύ...γεμάτη ωάρια...τζούφια όμως...γεμάτη αγάπη...που δεν μπόρεσα να μοιραστώ...γεμάτη ενέργεια που κατάπια σαν μεγάλη μπουκιά από χαλίκια...και μου κατσε...γεμάτη στιγμές και λόγια και συναισθήματα...που τα λεγα σε μένα τελικά...γιατι εκείνοι που απευθυνόμουν είχαν φύγει από καιρό...πήγαν κάπου αλλού να πάρουν σε πράξεις αυτά που δεν έκανα εγώ...και θύμωνα για αυτά που με άφησαν και δεν έβλεπα ότι εγώ τα άφησα να με αφήσουν...αλλά πόσο βάρος να σηκώσεις πια...δεν αντέχεται...σηκώνεις το βάρος της ίδιας σου της κατάρας...της ίδιας σου της αρρώστειας...έχεις ανάγκη κάποιος άλλος να σηκώσει τα υπόλοιπα για σένα...αρε θλίψη...εγωισμός...και θες να αγαπάς κιόλας...ποιον κοροιδεύεις...είπαμε...εμείς σπέρνουμε κάτι άλλο...και αυτό δεν είναι υποφερτό...

μη γελιέσαι...δεν είναι υποφερτό ούτε για εμάς...πως περιμένουμε να είναι από άλλους…χα...και μας καταλαβαίνουν ναι...όσοι πέρασαν από κει...ριξαν μια ματια και βρήκαν ομοιότητες...και ίσως κοντοστάθηκαν να σκεφτούν πως νιωθαν όταν ήταν σαν και μας...αλλά ξύπνα…πως τους ζητάς να λύσουν δεύτερη φορά τον ίδιο κόμπο...είναι δικός μας κόμπος...αυτοί τον δικό τους τον έλυσαν...

ποιός τρελός γίνεται καλά και ξαναπάει να ζήσει σε τρελοκομείο...ΜΟΝΟ όταν ξανατρελαθεί...μόνο τότε...όχι ψέμματα...θα γυρνούσε αν στο τρελοκομείο ήταν κάποιος που νοιαζότανε...αλλά μην έχεις αυταπάτες...θα ήταν απλά μια επίσκεψη,δε θα έμενε μέσα…πόσο θράσος έχεις να ζητάς να είναι εκεί όταν είσαι κομμάτια από τα κοκτέηλ φαρμάκων και φαντασιώσεων μιας εικονικής ζωής...

πώς τολμάς να απαιτείς να είναι σε επιφυλακή για τη μια στιγμή καθαρής συνείδησης που θα έχεις...για τη μια ώρα που θα θες να δεις μέσα στα μάτια τους ήλιο γιατι σε βλέπουν καλά...γκρεμίστηκες δεν είναι ντροπη να το πεις...ούτε να το δείξεις...και θες να χτίσεις τα πάντα από το μηδέν...το θες τόσο πολύ που σε αγχώνει να προλάβεις να το κάνεις πριν να είναι αργά ρε διάβολε...πάντα έφτανες αργά για όλα αυτά που άθελες...αλλά ποιός θα περιμένει τους ρυθμούς σου...

εκείνοι είναι εκεί ήδη στο δεύτερο όροφο και σε κοιτάνε από ψηλά...παζαρεύουν να σου πετάξουν το σκοινί να ανέβεις...αλλά αναρωτιούνται αν θα το πιάσεις η αν θα βγάλεις πάλι το ψαλίδι να το κόψεις...οφείλεις στη μικρή σε μέγεθος αλλά απύθμενη σε βάθος ψυχή σου να είσαι αντικειμενική...αυτοί οι άνθρωποι έχουν επιλογή...αν δεν επιλέξουν λοιπόν να ξαναγίνουν  τρελοί η ένα με την τρέλα σου θα μείνουν εκεί έξω...να ζουν τη ζωή που κατάφεραν να χτίσουν σαν φυσιολογικοί άνθρωποι...γιατί τους κυριεύει ο φόβος ότι μπορεί να ξαναγίνουν όπως ήταν κάποτε...και τρέχουν να προλάβουν να γεμίσουν τα κενά...πως θα γεμίσουν τα κενά με ένα κενό σαν και σένα...

μόχθησαν ισοπεδωτική θλίψη...πέταξαν τις πατερίτσες τους και πήραν το πρώτο τους  βήμα δειλά...εγώ απλά σε πήρα αγκαλιά σε φόρτωσα στη πλάτη και αγόρασα αναπηρικό αμαξίδιο για την άνεση και των δυο μας...καμπούρα στην καμπούρα μου έγινες...και τώρα τι? έλα λοιπόν κοντά μου να τα πούμε μοναχική μου θλίψη...

μη γελιέσαι σου λέω...και εσύ αυτό θα έκανες...

μη θυμώνεις γιατι απλά δεν μπόρεσες ακόμα να το κάνεις...

μη κατηγορείς τις κατηγορίες που κάποτε ίσως σου προσάψουν κάποιοι άλλοι...

μη σμίγεις τα φρύδια και μη σκέφτεσαι δυσοίωνα...

μην έχεις κρατημένα πια...αυτό είναι το μεγαλύτερο βάρος από όλα.

και μη κρυφοκοιτάς...

μη προσπαθείς να ξεκλέψεις από όλες τις εκπλήξεις την ομορφιά τους...

περίμενε μέχρι τη μέρα εκείνη που απλά θα ανοίξεις το μεγάλο κουτί με το φιόγκο με θάρρος και μέσα θα αντικρύσεις όλο το συνονθύλευμα του αγνώστου...και θα το αντιμετωπίσεις...και θα το ζήσεις...κάθε στιγμή του, από το πιο ανούσιο τρεμάμενο χάδι μέχρι τη πιο ουσιώδη στοιβαρή αγκαλιά...όσο κρυφοκοιτάς πάντα θα σου μένει η υποψία και ο φόβος…

πάντα θα έχεις μια ιδέα και ποτέ τη σιγουριά...πάντα θα ξέρεις τι περίπου να αποφύγεις και πότε πόσο συγκεκριμένα θα τα βίωνες όλα αν απλά τα κάρφωνες κατάματα και τα έπαιρνες από το χέρι...μη νιώθεις ανίκανη γιατί δε σε αγάπησαν όπως ήθελες, μη νιώθεις κατώτερη επειδή δεν σε εκτίμησαν όπως ήθελες, μη νιώθεις λίγη επειδή δεν ήσουν πολύ για αυτούς που ήθελες…μη νιώθεις κουφάρι επειδή τα όρνια άραξαν πάνω σου απλά για να τραφούν...για αυτά είναι βιοτική ανάγκη...

εσύ πώς κατέληξες κομμάτι της τροφικής τους αλυσίδας μου λες; Μη νιώθεις λοιπόν...και ξέρεις; στο απαγορεύω για ένα λόγο...για να νιώσεις ηρεμία ότι κάποιος στο επέβαλε...και δεν ήταν η φυσική εξέλιξη της ανεκπλήρωτης ζωής σου...γιατι εκεί θα σε πονέσει πιο πολύ...και δεν αντέχεις άλλο...σε λυπάμαι...σε συμπονώ...σε κατανοώ...σε φτύνω... σε μισώ...σε καταίινω... παίζουμε σκάκι χρόνια ολάκερα τώρα...σε όλες τις παρτίδες με νίκησες...και πείσμωνα στο να μη ξαναχάσω από σένα...και κάθε φορά με ειρωνία μου υπενθύμιζες ότι δεν αρκεί να είμαι έξυπνη για να σε κερδίσω...

έπρεπε απλά να προβλεψω την επόμενη κίνησή σου για να την αποφύγω χωρίς απώλειες...και έπεφτα στον ίδιο λάκο ξανά και ξανά...σε κάθε παιχνίδι στοιχιμάτιζες και μια χαρούμενη ανάμνησή μου...και ήμουν τόσο τυφλή στο  να σε ρίξω από το βάθρο, που προτίμησα να μου τις πάρεις όλες από το να κάψω τη σκακιέρα μια και καλή...και τώρα δεν έχω τι να θυμάμαι καταραμμένη ύπουλη πρωταθλήτρια...παρά μόνο τη βασίλισσα μου να απαρνιέται κάθε φορά το στέμμα της για να πάρεις τη θέση της... αυλικός στο ίδιο μου το κάστρο κατήντησα...και σε ικέτευα να με κάνεις έστω γελωτοποιό για να αναγκάζομαι να γελάω έστω και έτσι...αλλά μου το αρνήθηκες και αυτό...

Κάντε like στην σελίδα μας στο Facebook 
Ακολουθήστε μας στο Twitter 

Βρείτε μας στα...