Αναλογιστήκατε ποτέ πώς υπήρξατε στην φαντασία των γονιών σας πολύ πιο πριν γεννηθείτε;
Αυτό το παιδί που οραματίστηκαν οι γονείς σας γεννήθηκε στην φαντασία τους. Εσεις ωστόσο όταν γεννηθήκατε ήσασταν ένα μωρό με τη δική του ιδιοσυγκρασία και προσωπικότητα. Από κει και πέρα από την ώρα που διασταυρώθηκαν οι ματιές της μάνας/πατέρα με το παιδί ξεκίνησε το φαντασιωτικό παιδί να κατακλύζει, σε κάποιες οικογένειες περισσότερο και σε κάποιες λιγότερο ή καθόλου, το πραγματικό παιδί. Είναι στ’ αλήθεια πολύ δύσκολο κανείς να ενστερνιστεί ενσυνείδητα το ρόλο του γονιού. Δεν κάνουμε παιδιά για να υπηρετούν τις δικές μας ανάγκες. Το να κάνεις παιδιά απαιτεί να δώσεις κομμάτι του εαυτού σου, να αγαπήσεις. Για να γίνεις γονιός πρέπει πρώτα να ωριμάσεις σαν άνθρωπος, να απεξαρτηθείς από τους δικούς σου γονείς, να ξέρεις τι θες.
Μπορούμε άραγε να ξέρουμε πάντα τι θέλουμε; Μπορούμε να ζούμε με το φόβο του πώς να μην κάνουμε λάθη; Όχι, είναι πολύ δύσκολο. Όσο και να προσπαθήσουμε να τα κάνουμε όλα σωστά κάποια στιγμή θα κάνουμε λάθη. Σε όλους μας τους ρόλους μπορεί να κάνουμε λάθη. Το θέμα είναι να έχουμε τη διάθεση να τα δούμε. Να είμαστε ανοικτοί στο να τα εντοπίσουμε, να αναλογιστούμε γιατί τα κάναμε, να θελήσουμε να αλλάξουμε νοοτροπίες, αποφάσεις και τρόπο ζωής πολλές φορές.
Οι άνθρωποι ζουν πολλές φορες δίχως να συνειδητοποιούν πως οι στιγμές που ζούμε δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τις βιώσουμε ξανά.
Έτσι και η Δόμνα στην ερώτηση μου: Τι θες με όλη τη δύναμη της ψυχής σου; μου απάντησε:
Θέλω να ζήσω. Θέλω να μπορώ να χαίρομαι την κάθε μου στιγμή. Θέλω να μπορώ να γελώ. Να γελώ δυνατά δίχως να με νοιάζει αν το γέλιο μου ηχει προκλητικά στ' αυτιά των πολλών. Θέλω να νιώθω την καρδιά μου να φτερουγίζει. Θελω να μπορώ να ορίζω τα δικά μου θέλω και να τα κυνηγώ ώσπου να τα καταφέρω. Θέλω να πληρώνω τα δικά μου λάθη. Νομίζω έκανα αρκετά λάθη και αδυνατώ να πληρώνω και τα λάθη των άλλων. Ναι, θέλω να έχω ευκαιρίες να αποδεικνύω ποια είμαι, τι μπορώ να κάνω. Θέλω να κοιτάω τους ανθρώπους στα μάτια και να μπορώ να τους λέω την αλήθεια ή τουλάχιστον την αλήθεια που αντέχουν. Θέλω να με βλέπουν. Ναι θέλω να μπορούν όλοι αυτοί οι κύριοι που παίρνουν αποφάσεις για μας χωρίς εμάς να μπορούν να μας βλέπουν, αν είναι δυνατόν, ίσια στα μάτια και να μας λενε τι κάνανε την ψήφο μας. Θέλω να χω τις ευκαιρίες που μου αξίζουν. Να σου πω όμως κάτι, κι αν τίποτα απ' όλα αυτά δεν γίνει θέλω να χω την υγεια μου για να μπορώ να τρέχω. Να τρέχω, να μυριζω, να αναπνέω, να ζω και να ονειρεύομαι.
Την κοιτώ με θαυμασμό. Η νεότητα, η δυναμική, η συνειδητοποίηση, η κρίση της με έκανε να κρεμμιέμαι από το στόμα της.
Ποιος σε εμποδίζει, όμως, να τα κάνεις όλα αυτά; ρωτώ.
Με εμποδίζει ο εαυτος μου. Κομμάτια δικά μου, παιδικά γιατί, ενοχές, γονεϊκές προσταγές λανθασμένες διδαχές. Μεγάλωσα απότομα. Δεν πρόλαβα να χαρώ. Δεν πρόλαβα να ζήσω την ηλικία μου, τις ηλικίες μου. Δεν μπόρεσα να παίξω πολύ, δεν μπόρεσα να νιώσω παιδί για πολύ. Η χαρά ήταν απαγορευμένη στο σπίτι μου. Έπρεπε να δικαιολογώ τον εαυτό μου που γελά. Ξέρεις τι είναι να μπορείς να βρίσκεις πάντα δικαιολογίες για το γέλιο σου? Ξέρεις τι είναι να βρίσκεται πάντα κάποιος να δηλητηριάζει την χαρα σου. Δεν γέμισε η ψυχή μου από χαρά, δεν γέλασα από καρδιάς δίχως φόβο. Και να σου πω το μεγαλυτερο κακό απ' όλα; Νομίζω πως κάθε φορά που χαίρομαι πληρώνω τίμημα. Δηλαδή αν χαρώ θα το πληρώσω. Και έτσι δεν χαίρομαι για να μην χρωστάω. Ακούγεται άρρωστο έτσι;
Σημασία δεν έχει πως ακούγεται, της απάντησα, σημασία έχει πως το βιώνεις και αν θέλεις να συνεχίσεις να το βιώνεις έτσι!
Η χαρά δεν είναι στα πράγματα. Είναι μέσα μας. Ψάξτε να την βρούμε!
